Astigarraga Kit Line-ko langileak baino askoz gehiago dira Jose Mari Egaña, Agustin Artetxe, Jesus Beristain eta Iñaki Alonso. Hainbat hamarkadatako ahaleginaren ondoren, errelebo-kontratuari esker aurrejubilatu dira, eta dedikazio-legatu bat utzi dute atzean. Gaur egun Astigarraga Kit Line dena eraikitzen lagundu duten lau lankide eta lagun, orain merezitako urrezko atsedena besarkatzen dutenak, hainbeste urtetan egindako esfortzuak eta konpromisoak zizelkatutako oroitzapenen basoa utziz. Jose Mari eta Agustin, astoen tailerrean, eta Jesus eta Iñaki, altzarienean.

Jose Mari Egaña: “Ni astoen muntatzailea izan naiz bizitza osoan”

Astigarraga Kit Line Jose Mariren etxe profesionala izan da lau hamarkadatan zehar. Bere historia gure enpresaren hastapenetan hasten da, duela ia 40 urte, astoak, zientzia baino gehiago, ia arte ziren garaian. Pieza bakoitza eskuz egiten zen. Azpeitiar hau futbolaren munduan ‘One men club’ bezala ezagutzen den pertsona horietako bat da, bizitza osoan zehar enpresa berean fideltasun istorio bat hausturarik gabe ehuntzea lortzen duten horietakoa.

1985ean, Jose Mari gure fundatzaile Juan Jose Astigarragaren lehen urratsen lekuko izan zen. Garai hartan, enpresa zena zen: tailer apal bat. Baina ordurako bikaintasun ikuspegi batez blaitua zegoen Juan Jose, lehenik, eta haren alaba Itziar Astigarraga, ondoren.

Jose Mari Egañak Astigarraga Kit Line-ren historia zehatz-mehatz ezagutzen du. Eskutik helduta ekin diote bideari batak eta besteak.

“Alokatutako lokal txiki batean hasi ginen. Hor hasi ginen Juan Joserentzat lehen astoak egiten (garai hartan baso enpresa baten jabea zen). Egurrezko stock handi bat aurkitu zuen, makina batzuk alokatu zituen eta astoak sortzen negozia egon zitekeela ikusi zuen. Hasieran galdetu zigun ea pare bat hilabetez egon ahal ginen eta hori izango zena 40 urte izaten amaitu da”, kontatu du Jose Marik, zeinak argi gogoratzen duen nola lehen astoak “mailuarekin josten ziren, bandak ere tirafondoekin joaten ziren”. “Artisau-lana zen”, gogoratu du Jose Marik, eta gaineratzen du “orain dena mekanizatuta” dagoela. Eta eskerrak: aurrerapen teknologikoek eta mekanizazioak agintzen dute. Motorra dira.

Agustin Artetxe eta Jose Mari Egaña, Astigarraga Kit Line-ko showroom-ean, beraiek 23 eta 40 urtez egindako astoekin batera, hurrenez hurren.

Agustin Artetxe: “Bizitza osoa egurrez inguratuta eman dut”

Agustin Artetxeri lau hilabete aski izan zitzaizkion konturatzeko berea ez zela fundizioa. Laster, zuhaitzak mozten hasi zen mendiagatik ordezkatu zuen, mutiko bat zelarik. “Gero zerrategi batean lanean aritu nintzen; zerrategi horrek porrot egin zuen, eta 2000. urtean Astigarraga Kit Line-ra iritsi nintzen. Juan Josek eta Itziarrek egin zidaten elkarrizketa, eta gaur arte”, gogoratu du Agustinek. Lehenik eta behin, zurezko tiraderak eta taulak egiten aritu zen, eta, lau urteren buruan, astoen mekanizaziora igaro zen. Jose Mariren pabiloi berean. Guztira, 23 urteko dedikazioa Astigarraga Kit Line-n.

Agustin Artetxe, Txema Epelde lankidearekin batera, astoen instalazioan.

“Gehien harritu ninduena izan zen ni nintzela zaharrena. Denak gaztetxo batzuk ziren, eta ni 39 urterekin iritsi nintzen. Guztion aita nirudien”, kontatu du Agustinek barre artean. “Oso ondo moldatu gara beti. Giro bikaina egon da”, gaineratu du. Arroa Goikoan jaioa, Agustinen leloa hauxe izan da: “Burua erabili“. “Beti egin izan dizkiet gauzak erraz besteei. Nik ezin dut ondoan pertsona batekin egon hitz egin eta partekatu gabe”, azaldu du. “Menditik nator, ia kate osoa pasatu dut, bulegoan lan egitea besterik ez zait falta izan”, dio Agustinek, eta Jose Marik erantzun dio, barre artean: “Garaiz zaude, segitu, beste lau urte geratzen zaizkizu eta”. 

Jesus Beristain: “Aurretiko erretiroak ustekabean harrapatu nau, baina pozez zoratzen nago”

Jesus Beristainentzat, Astigarraga Kit Line-ra iristea aukera benetan egokia izan zen. Urte batzuk zeramatzan autonomo gisa Bergarako egur enpresa batentzat lan egiten, itxi zuen arte. Agustinek bezala, Jesusek ere basoetan ekin zion bere abentura profesionalari, pinu-ebakitzaile gisa. “1995ean Juan Jose ezagutu nuen eta hona ekarri ninduen. A ze aldea! Mendian lan egitea oso gogorra zen: haizea, euria, hotza, elurra… Kanpoan egotetik mahai baten aurrean lan egitera pasatu nintzen. Hasieran kostatu zitzaidan ohitzea, leku berean geldirik egotea ez baitzen nirea, baina gorputza egin zen, eta lana askoz hobea eta leunagoa zen”, onartzen du mutrikuar honek.

Jesus Beristainek Igon Aranbarri lankidea agurtzen du, altzari lantegian lan egin zuen makinaren aurrean.

“Astigarraga Kit Line-n altzarien pabiloian hasi nintzen, egurraren saneamenduan, bost urtez. Eskuz egiten zen, zurezko zuloak eta pitzadurak espatulaz estali behar ziren, eta gero lixatu egiten zen. Ondoren, arrabotatze-/molduratze-makinara pasatu ninduten aurreko erretiroraino”, gogoratzen du Jesusek. Lauren artetik, aurreko erretiroa gutxien espero zuena izan da, eta emozioz eta aberastasun sentsazioz hartu du.

Iñaki Alonso: “Enpresa honetan sartu nintzenetik, beti etorri naiz gustura lan egitera”

Iñaki Alonsorentzat, Astigarraga Kit Line izan da bere bigarren etxea 33 urtez. Azkar esaten da. Bizitza osoa egurrari forma emateko arteari emana. Iñaki, Jesus bezala, beti egon da altzarien pabiloian, eta Jose Juanekin batera hasi zen, Juan Joseren beste semeetako bat eta enpresako basogintza arloko egungo zuzendaria. Azkoitiar hau pieza txikiak eskuz lixatzen zituen enpresa batetik zetorren eta Astigarraga Kit Line-ra etorri zen zuraren saneamenduan lan egitera, lehenengo, eta gero, molduratze-makinan.

Iñaki Alonsok, ezkerretik lehena, 33 urte eman ditu Intsignis pinuzko zur trinkozko apalategiak eta botilategiak egiten, besteak beste.

Iñakik gogoan ditu “hainbeste esfortzuko” hasierako lan haiek, ia dena eskuz egina eta gutxiago mekanizatua zegoenean. “Beti etorri naiz gustura lanera”. Astigarraga Kit Line-rentzat, langile batengandik hori entzutea opari bat jasotzea bezala da, besarkada bero bat, zeinak baieztatzen duen gai izan garela ongizatea eta gogobetetasuna uztartzen diren ingurune bat sortzeko, talde batu eta konprometitu baten oinarria osatuz.

Iñaki Alonso, Jesus Beristain, Agustin Artetxe eta Jose Mari Egaña, Astigarraga Kit Line-ko lantaldeaz inguratuta.

Zortzi esku trebe, eta urteetako esperientziak entrenatutako begiak. Iñaki, Jesus, Agustin eta Jose Marirenak, enpresa hazi eta krisi ekonomiko baten edo batzuen edo pandemia baten erasoei aurre egin dien heinean, hemen geratu direnak, dedikazio eta irmotasun paregabearekin; eta batzen zirenei laguntzen, haien konpromisoa beti izan baita hautsezina.

“Zenbat ahalegin jarri dugun!”

Enpresa bateko pertsonak zuhaitz baten hazkunde-eraztunak bezalakoak dira. Bakoitzak urtebeteko ahalegina eta garapena irudikatzen du, eta elkarrekin osatzen dute konpainia baten egiturari eusten dion enborra. Iñakik argi dauka: “Astigarraga Kit Line den modukoa da hemen lan egin dugun guztiengatik, gure ahalegina eta lana emanez”. “Hasi nintzenean astean apalen kamioi bat egiten zen, eta orain egunean bi eta hiru egiten dira. Beti aritu gara jo eta ke lanean. Langile onak izan ez bagina, hau ez zen aurrera aterako. Gainera, hemen gatazka gutxi samarrak daude. Ez naiz ni gogoratzen”, defendatu du Iñakik. Gauza bera azpimarratzen du Jesusek: “Zenbat ahalegin jarri dugun!”.

Iñaki Alonso eta Jesus Beristain, agurreko bazkarian emandako opari txikiarekin. Taula-pakete baten miniaturazko erreplika da, altzariak sortzeko erabiltzen den bezalakoa. Iñakik “pertsona ona eta oso langile ona” bezala deskribatzen du Jesus, eta Jesusek bien artean beti egon den “harreman ona” goraipatzen du: “Inoiz ez dugu haserrealdi txikiena ere izan”.
Jesus Beristain, Agustin Artetxe eta Jose Mari Egaña, astoak egiteko lantegian.

Familia

Ba al dago ‘familia’ adina adierazten duen hitzik? Etxea, kide izatearen sentimendua, segurtasuna eta konexio emozionala gogoratzen ditu. “Gure lantaldeari ‘Familia’ deitzen genion”, dio Jose Marik. Hala, nola ez zen giro ona nagusituko? Astoen eta altzarien pabiloietan. Bietan. “Astoetan beti egon gara oso elkartuta eta oso solidarioak izan gara elkarrekin. Hasieran hasi ginenok oraindik bazkarietarako elkartzen jarraitzen dugu”, dio Jose Marik. Agustinek bere lankideak esandakoa berretsi du, eta gogoratu du oraindik ere baduela “oso tratu berezia nirekin lanean hasi ziren lehenengoekin, ni haien aita banintz bezala tratatzen ninduten. Nik, jende hau, ez dut ahaztuko, ezta haiek ni ere”.

Dena zen ospatzeko modukoa. San Sebastian bezpera zela, danborrak atera eta jotzera joaten ziren. San Fermin bezpera zela, santuaren estatua txiki bat atera, suziri bat bota eta “zapi gorria janzten genuen”. Oporrak zetozela, suziri gehiago! “Tailerretik kanpo, 30 edo 40 suziri jaurtitzen genituen”, azpimarratu du Iñakik, zeinarentzat Astigarraga Kit Line “bizitzeko modu bat izan da, nire etxea, lan soil bat baino askoz gehiago”. Adiskidetasun-giro hori Jesusek ere sentitzen du, eta argi eta garbi dio: “inoiz ez dut pentsatu beste lan batera aldatzea. Inoiz ez. Oso gustura egon naiz”.

Agustinek badaki zer den lau lan desberdinetatik pasatzea, eta hala dio: “Hemen dagoen giroa, ez dago leku askotan. Horrek pozik etortzen egiten zizun. Berri bat etortzen zenean, beti erakutsi diot, eta inork ez ziezadala ukitu!”. Berriari beti lagundu zaio, erraztasunak jarri eta taldean azkar integratu da”, adierazi du Jose Marik, eta Iñakik gaineratu du: “Hori bai, pasta-kaxa bat ekarri behar zuen, eta urtebetetzeetan, ogitartekoak. Hori ez zen negoziatzen”, dio Jose Marik.

Izan ere, lantegietan bazegoen idatzi gabeko lege bat, manamendu “sakratu” moduko bat, norbait urte bat zaharrago egiten zenean. Kandelei putz egin beharrean, ogitartekoak jaten zituzten. Oso pragmatikoak dira. Urtebete gehiago duzu? Ekarri denontzako ogitartekoak! Erritual moduko bat da, non adina urdaiazpiko-xaflatan eta ogi-xerratan neurtzen den.

Merezitako aurreko erretiroak

Asko ospatu da, baina gehiago lan egin da. Fabrikazio makinen orroak ez du inoiz etenik izan, eta egur usainak beti blaitu ditu asto eta altzarien lantegiak. Baina Jose Marik, Jesusek eta Iñakik soinu hori beste modu batera entzungo dute jada edo pinu usain hori beste era batera desiratuko dute. Eta Agustinek, aurreko erretiroa 20 egunengatik bakarrik ez izateko zorian egon zenak: “Urte amaieran, delegatuak deitzen dit, eta esaten dit kontratu mota honek jarraitu egiten duela. Sari bat izan zen, loteria tokatu izan balitzait bezala”, gogoratu du Agustinek. Beraz, orain aspertzen ote den galdetzen bazaio, berehala erantzuten du: “Batere ez”. “Urte asko izan dira goizeko 5etan jaikitzen. Animalien eta baratzearen artean ez naiz aspertzen, eta gero, ahal dudan guztia bidaiatzen arituko naiz; duela gutxi Vienan izan naiz, eta orain Belgikara noa”.

Jesus ez zegoen ziur errelebo-kontratuari heldu ahal izango zion ala ez. Autonomoa izan zen 34 urte bete arte. “Baina Itziar etorri zitzaidan eskaintzera, eta harrituta geratu nintzen. Ez nuen espero, eta sekulako poza izan zen”, ziurtatu du. Orain, iratzargailuaz ahaztu da eta bere bizitza “askoz lasaiagoa da”. Bere baratzean eta ardietan ere ematen du denbora librea eta, noski, “orain askoz lasaiago bizi naiz, mendira joaten naiz eta asteburuetan, lagunekin”. Bere aldetik, Iñaki sufrimen-laguna aprobetxatzen ari da “lo gehiago egiteko, galdutako lo guztia berreskuratzen ari naiz, berandu oheratu eta goiz jaiki izan naizelako urtetan zehar, eta dagoeneko ez dut kezka hori. Lanetik haratago bizitza dagoela konturatzen zara”.

Jose Mari erantzun azkarrekoa da, eta “primeran” erantzuten du aurrejubilazioak nola eragin dion galdetzen zaionean. Goizetan etxeko gizon gisa aritzen da, eta, “arratsaldeak niretzat dira, paseatzeko eta mendira joateko, hurbileko lekuetara. Hori bai, hilean behin ibilbide luzeagoa egiten dugu, janaria barne”. “Donejakue bidea egitera joan naiz, baina lau egunetara buelta eman behar izan nuen, baina nire buruan dago berriz saiatzea”, agindu du Jose Marik; “azken bost urteak gogorragoak egin dira, urteek pisu handiagoa dute eta goiz jaikitzea gero eta gehiago kostatzen zen”.

Hainbat hamarkadatan sendo sustraituta eta etengabe hazten egon ostean, baso bati agur esan eta beste berri batzuei lekua uzten dieten zuhaitzek bezala, Jose Mari, Agustin, Jesus eta Iñakik ere gauza bera egiten dute Astigarraga Kit Line-n. Zuen zerbitzu-urteetatik harago, leialtasun eta adiskidetasun ondare bat uzten duzue.

Zuen fideltasunarekin, gure enpresa hazi eta aurrera eraman dituen sustraiak izan zarete. Zuen dedikazio eta konpromisoarekin gure arrakasta bultzatu duzue. Hainbeste denboran zuen etxea izan diren lantegiei agur esan arren, arrasto ezabaezina uzten duzue Astigarraga Kit Line-n. Eskerrik asko langile baino gehiago izateagatik! Txapeldunak izateko gaitasuna duzue. Erretiratuak izateko gaitasuna.